Deepgrooves, een nieuwe platenperserij in de voormalige gevangenis de Blokhuispoort in Leeuwarden gaat dit najaar open. Het is een project van Chris Roorda, eigenaar van platenzaak Deeptrax en Pascal Thulin, Roorda’s rechterhand en het logistieke brein achter de operatie. We brengen ze een bezoek, struinen door Leeuwarden, snuiven de platengeur van de Deeptrax-winkel op en praten over vinyl, de nood aan een revolutie in de elektronische muziekwereld en over ambitie die voortkomt uit woede.

‘‘Nu is het klaar!’’ Chris Roorda (42) slaat hard met zijn vuist op tafel. We zitten in het café van de voormalige gevangenis de Blokhuispoort. In deze ruimte wordt vanaf september vinyl geperst met twee spiksplinternieuwe platenpersen - voor een paar ton op de kop getikt in Duitsland. Met zijn vuistslag beeldt Roorda het moment uit waarop hij het definitief zat was om zijn platen bij andere perserijen te bestellen. Hij wordt weer woest als hij eraan denkt.

‘‘We kregen een lading platen binnen, waarop we vier maanden hadden gewacht. Er zat een dikke laag gruis op.’’ Hoe hard ze ook poetsten, het gruis ging er niet vanaf; het zat diep in de platen geïmpregneerd. Een miskleun van de Tsjechische perserij. Toen ze belden om verhaal te halen kregen ze een medewerker aan de lijn die niks van vinyl wist. Toen was het genoeg. Ze zouden het zelf gaan doen.

‘‘Je hebt verschillende uitdagingen: printing, cutting, mastering en pressing''

Roorda is de man achter de platenwinkel Deeptrax. Een succesvolle zaak die vooral online opereert maar ook een fysieke vestiging en een label behelst. Pascal Thulin (35) is een ondernemer met een verleden in de IT. Hij is het logistieke brein achter het plan, Roorda is verantwoordelijk voor het creatieve gedeelte. ‘‘Ik sta er met veel emotie in’’, legt Roorda uit. ‘‘Pascal kan er meer van een afstandje naar kijken.’’ Dit zie je terug in ons gesprek: Roorda is de emotionele verteller, Thulin overziet het geheel en vult aan waar nodig.

Voor Roorda begon het allemaal begin jaren negentig. Hij kocht platen. Draaide in de plaatselijke club Rockit. Raakte geïnspireerd door de excentrieke Coos Strooisma, een legende in het nachtleven, een soort noordelijke Eddy de Clercq. Roorda kwam in contact met Dimitri, Marcello, Remy, Joost van Bellen, Tiësto, enzovoort. Hij had een ov-jaarkaart waarmee hij naar Groningen, Rotterdam en Antwerpen reisde. Naar Hotmix, Hemmes en Wally’s Groove World om platen te scoren. Van artiesten als I-F, Boards of Canada en Drexciya. Hij verkocht deze door aan dj’s en probeerde op een gegeven moment een ‘normaal’ leven te leiden, met een studie en een baantje bij UPC. Dat werkte voor geen meter. Het enige wat hij aan zijn UPC-tijd overhield was een vriendschap met Thulin. Hij stortte zich volledig op de muziek, begon collecties op te kopen en opende een zaak. Roorda raakte bezeten.

The art of pressing
Toen de platenperswoede na de aanvaring met de Tsjechen eenmaal groot genoeg was, ging het rap met de plannen. Na gedegen onderzoek van Thulin naar de afzetmarkt en omgevingsfactoren besloten ze de sprong te wagen. Concreet betekende dit een investering van enkele tonnen voor de verbouwing en de aankoop van de persen. Ze scharrelden het kapitaal bij elkaar met leningen van het Doefonds, de gemeente Leeuwarden en hun eigen vermogen. Ze worden de tweede perserij in Nederland en gaan concurreren met Record Industry uit Haarlem. Volgens Roorda is de voornaamste uitdaging van dit project het samenstellen van een capabel team. Dat is na lang zoeken gelukt. Ook worden ze begeleid door iemand die al veertig jaar in het vak zit en van de hoed en de rand weet.

‘‘Je hebt verschillende uitdagingen: printing, cutting, mastering en pressing’’, somt Roorda op. ‘‘Dan heb je nog het logistieke verhaal en de commerciële zaken. Alle factoren moeten kloppen voor een kwalitatief goed product.’’ Hij benadrukt dat persen een ambachtelijk proces is, een stiel die je niet zomaar in de vingers hebt. ‘‘De machine hebben we niet honderd procent in de vingers. Om zo’n apparaat te leren kennen heb je tijd nodig. Je hebt te maken met stoom, druk, consistentie en warmte.’’ Hebben ze dan geen jaren nodig om er goed in te worden? ‘‘Nee. De eerste twee a drie weken wordt het proefpersen. Dan moeten we, als het op persen aankomt, op de top van onze kwaliteit zitten. Het masteren kan je altijd verbeteren. Dat kan je bijvoorbeeld aanpassen op het persen.’’

Zeldzame langspeelplaat
Tijdens zijn verhaal is Roorda opgestaan om met woeste armgebaren te vertellen, en aan te duiden waar over een paar maanden de persen staan. Het is een innemend persoon, zo iemand die in de wandelgangen ‘een karakter’ wordt genoemd. Ferme handdruk. Indringende blik. Charisma. Praat traag, met een dik Fries accent. Naarmate onze ontmoeting voortduurt worden zijn uiteenzettingen steeds levendiger en omvangrijker. Hij kachelt maar door, als een onverwoestbare Zwitserse stoomtrein die door een berglandschap tuft. Over hoe het vroeger toch vaak beter was. Over niet nader te noemen dj’s waarmee hij achter de knoppen stond, die lijnen legden op een draaiende plaat. Over de naald die toen wegslipte op het witte residu. Over raves in Vrieshuis Amerika op het Westergasterrein. Over obscure platen. Over Rub-A-Dub, Lobster Theremin en Wordandsound.

We hebben de gevangenis achter ons gelaten en lopen door Leeuwarden, om een kijkje te nemen in de Deeptrax-winkel. In de stad hangt een sfeer van stilstaand water; een muffig vennetje in een Noord-Nederlands natuurreservaat. Roorda zorgt voor reuring in deze biotoop. Zijn bevlogenheid, sterke verhalen en bizarre ambities laten een ander licht schijnen op Leeuwarden. Hij wandelt met ferme tred en laat zien waar de clubs zaten waar hij vroeger draaide. Trots is hij op zijn drie jonge kinderen, waarmee hij samen met zijn vriendin in een vinexwijk aan de rand van de stad woont. Minstens zo trots is hij op het opkopen van voltallige Underground Resistance-collecties, een belangrijke stap in het worden van een gerenommeerde Discogs-verkoper.

Platengraafpaleis Deeptrax
We stappen Deeptrax binnen. Een onopvallend zaakje; als je niet van het bestaan weet loop je er zo langs. Er is geen opsmuk. Het is des Roorda’s. Binnen heerst een prettige chaos: de platen staan metershoog opgestapeld. Als je bij de kassa wil komen moet je je door een gangpad van krap twintig centimeter wurmen. Wie ooit heeft gespit bij Deeptrax weet dat je geduld en een scherp oog moet hebben. In de platenbakken graaf je soms uren door meuk om ineens een zeldzame Strictly Rhythm-plaat te vinden. Een kranig lijf is ook een must: wil je bij de achterste platen komen dan moet je je zo ver uitrekken dat je een acute hernia ontwikkelt. Nee, Deeptrax is geen plek voor de luie platengraver. Roorda overhandigt ons twee platen van het Deeptrax label. ‘‘Hier, mag je hebben.’’

Platenperserij Deepgrooves is voor Roorda een fundament voor het opbouwen van een elektronische muziekbeweging. Hij wil vooral samenwerken met kleine labels en artiesten, lokale jongens steunen door hun plaat te drukken in oplages vanaf 150 stuks, zodat die uitgedeeld kan worden bij de releaseparty. Op dit moment is het streven om in september open te gaan. Welke labels Deepgrooves onderdak wil bieden houdt Roorda nog even geheim, maar hij benadrukt dat er internationale interesse is. Ze streven ernaar om binnen drie maanden te kunnen leveren, en willen artiesten de mogelijkheid bieden om de mastering en artwork allemaal bij de perserij te regelen.

Revolutie
We laten de winkel achter ons en struinen nog wat door Leeuwarden. Eten een broodje gesmolten kaas met ananas en mosterd. Roorda beukt verbaal gestaag door, als een ouderwetse Basic Channel-plaat. Al kan hij aardig foeteren op de gevestigde muzikale orde, Roorda is alles behalve een zure oude man. Hij straalt oprechte warmte uit. Het is zijn wens om de industrie te veranderen. Een middagje in het bijzijn van Roorda is genoeg om te geloven dat het mogelijk is dat met bijzondere initiatieven als Deepgrooves er een frisse muzikale wind door de elektronische muziekwereld kan razen. Ditmaal niet met als epicentrum Amsterdam, maar in deze uithoek, waar je nog figuren hebt die geen concessies doen en in nauw contact staan met de klei waaruit ze getrokken zijn.