Met een line-up die De School of Berghain niet zou misstaan, trok Rewire zaterdagnacht het Paard van Troje vol. Te vol. Op veel andere momenten kon je gelukkig wel zonder ellebogen en smeekbedes vooraan komen. Verslag van de zevende editie van het Haagse muziekfestival.
Snerpende voetbalfluitjes, ratelende drumroffels, uiteenstuivende mensen. Ineens is er consternatie en verwarring in de kleine zaal van het Paard van Troje. Twee jongens in witte sportkleding rennen op-en-neer door het publiek, en geven beurtelings roffels op een in de gang neergezette snaredrum terwijl een venijnige elektronische puls steeds hoger de zaal in klimt. Zelf noemen ze het ‘military space music’ of ‘fluxus techno’. Hun instrumenten staan niet op het podium maar midden in de zaal, het publiek er joelend en dansend omheen. Het korte en heftige optreden van het Spaans/Noorse duo N.M.O. is vrijdag een van de hoogtepunten.
Het is ook precies de luchtige noot die het festival op dat moment nodig heeft. Want veel wat op Rewire staat is nogal serieus en gloomy, om maar eens een Engelstalige term te gebruiken op een festival waar de helft uit buitenlandse bezoekers lijkt te bestaan. Het is de zevende keer dat het avontuurlijke muziekfestival in Den Haag wordt gehouden. Wie de barometer van de elektronische avant-garde wil checken, zit goed op Rewire.
Smaakmakers als Arca, Blanck Mass en GAIKA staan dit weekend allemaal in Den Haag. Ook is er ruimte voor een oudere garde zoals de shoegazers van Slowdive en het heropgerichte This Heat. Daarnaast zijn er (door RA en The Wire gehoste) interviewsessies, workshops en lezingen. Opnieuw is het Paard van Troje de centrale festivallocatie. Voor modern klassieke muziek kun je terecht in twee nabijgelegen kerken. Ook zijn er optredens in de Vrije Academie (sinds kort omgedoopt tot The Grey Space), het Korzo Theater en Het Nutshuis. Of je steekt de weg over naar de muziekschool Prins27, waar het hele weekend een rokersvergadering op de stoep lijkt te zijn. ‘s Nachts afdansen doe je in de kleine zaal van het Paard. Als je binnenkomt tenminste, maar daarover straks meer.
Jong en gretig
Net als vergelijkbare festivals als Le Guess Who? en TodaysArt trekt Rewire een kunstzinnig en jong publiek dat gretig met de vingers door het dikke programmaboekje bladert. “Ik ken nog minder dan voorgaande jaren”, verzucht een jongen op vrijdagavond in de rij voor de polsbandjes. “Ach, ik kom hier om verrast te worden”, reageert zijn vriend naast hem terwijl het naar verse drukinkt ruikende programmaboek in de rugzak verdwijnt.
Verrast, dat word je op Rewire voortdurend. Zo blijkt op zaterdagavond de Pool Waclaw Zimpel een ontdekking. Minimal music in de geest van Terry Riley en Philip Glass met een hoofdrol voor een opengewerkte piano, die wordt bestuurd door vijf robotvingers en een bizar bamboe blaasinstrument uit Laos waarmee hij zijn prachtset afsluit. Jammer dat hij iets te vaak grijpt naar zijn klarinet. De solo’s voegen soms weinig toe.
Ook de kennismaking met de Deen Croatian Amor is prettig. De labelbaas van het coole cassettelabel Posh Isolation staat op zaterdagavond gemaskerd te spacen tussen de palmplanten in Prins27, terwijl het videoscherm achter hem mangafilms en vrouwengezichten toont. Zijn dubby ambient heeft een skelet uit de jaren tachtig maar is met zijn abrupte, scherpe geluiden en stemflarden ook schatplichtig aan OPN en Holly Herndon.
Vol is vol
Zaterdag is in het Paard een nacht met twee gezichten. Voor middernacht domineren de grijze slapen en gitaren (Swans, Sex Swing, Wolf Eyes). Daarna is het tijd om de nacht in te dansen. De line-up zou in geen enkele vooruitstrevende club misstaan, met achtereenvolgens Kassem Mosse, Aurora Halal, SHXCXCHCXSH en Helena Hauff. Maar net als bij de bovengenoemde clubs komt lang niet iedereen binnen. Dat is vooral een capaciteitsprobleem. De organisatie heeft zich misrekend door te kiezen voor de intieme kleine in plaats van de (’s nachts vaak sfeerloze) grote zaal.
Terwijl de tengere New Yorkse technodame Halal een fabuleus liveoptreden geeft in de uitpuilende zaal, staan tientallen mensen knarsenstandend in de gang te wachten tot er iemand plaats voor ze maakt. Het is één eruit, één erin. Vooral de mensen die speciaal voor vanavond een clubticket kochten, zullen zich bescheten voelen. In de kolkende zaal is het niet dansen tot je erbij neervalt maar dansen tot je blaas vol is. Want wie gaat plassen, is gezien en mag achteraan aansluiten in een rij van een half uur. Of kan naar de troost-dj’s in de foyer, waar de lokale helden van BAKK de toon zetten.
Afrobeat-techno?
Op slotdag zondag is het nergens dringen. Maar wie het zonovergoten terras van de Grote Markt verruild voor de Amerikaans/Indiase drummer Sarathy Korwar krijgt alsnog de zon in de kop. De Ninja Tune-act uit Londen combineert Indiase folklore met jazz en afrobeat.
Later die avond zakt een andere afrobeatheld door het ijs. Voormalig Fela Kuti-drummer Tony Allen (77) zal samen met technogrootheid Jeff Mills het festival in de grote zaal afsluiten. Techno met afrobeat, dat klinkt als chocolade-ijs met spinazie. Maar gezien de reputatie van de twee zou het best kunnen werken. Nou, dat doet het dus totaal niet. Allen kan met zijn beroemde losse pols geen moment overweg met de strenge technopuls van de stoïcijnse Mills. Het optreden rammelt aan alle kanten. Het lijkt wel alsof ze nauwelijks gerepeteerd hebben, zo vaak zit Allen er naast. Een boze Belgische bezoeker eist na afloop bij de kassa zelfs zijn geld terug. Voor dit broddelwerk is hij niet vanuit Brussel naar Den Haag gereden.
Dapper van Rewire dat ze dit experiment aandurfden maar het Haagse muziekfestival had een betere afsluiter verdiend. Vorig jaar was postpunkband Xiu Xiu met hun Twin Peaks-interpretaties een veel waardiger slot. Ondanks die domper blijft Rewire een van de meest vernieuwende en spannendste muziekfestivals van Nederland. Waar je jezelf drie dagen in een levensecht ‘Discover Weekly Wonderland’ waant, omringd door vriendelijke mensen.
